Moeizaam schuifelt ze van de lift naar het portiek met de brievenbussen, waar ze onder het afdakje gaat staan wachten. Door haar omvang past ze met geen mogelijkheid op het zitje van haar rollator. Meestal leunt ze er half overheen, met haar handen in dikke gebreide handschoenen stevig de handvaten omklemmend. Zomer en winter gekleed in de lichtgekleurde net iets te korte regenjas, waaronder een groot stuk van haar meestal gebloemde rok te zien is. Aan de voorkant hangt deze halverwege haar schenen, maar aan de achterkant zijn haar behoorlijk stevige, in steunkniekousen gestoken witte benen duidelijk zichtbaar en aan haar opgezwollen voeten draagt ze de ongetwijfend comfortabel zittende sportschoenen. Tegen elke voorbijganger vertelt ze, dat ze hoopt dat de taxi-bus er snel zal zijn, omdat ze niet graag te laat komt op de crea-ochtend in het bejaardencentrum en ze voegt eraan toe dat het knutselen wel niet meer zo best gaat, maar dat je er ook gezellig kan kletsen en dat de koffie met een koekje altijd goed smaakt.
jonhoukes.com 
zou zo het begin van een roman kunnen zijn 😀
LikeLike
Ik vind het een triest stukje Jon
LikeLike
Inderdaad 😛
En ze kan en wil nog….
Fijne avond 😛
LikeLike
Fijn dat er taxibussen en bezigheden zijn voor deze mensen.
LikeLike
schattig die oude dametjes.
Lind@
LikeLike
Aandoenlijk! Moest gelijk aan mijn oma denken….dus traantje weggepinkt. 😕
LikeLike
echt omschreven zoals je het ziet… mooi…
LikeLike
Als ik dit zo lees moet ik aan me schoonmoeder denken, die kon ook elke dag wel iets anders doen,maar die wilde nooit niks echt jammer terwijl er zoveel oudere van deze dingen kunnen genieten.
LikeLike
Wat een leuk ‘zomaar-stukje’ dit. 😀
Het is fijn dat er nog zoveel activiteiten georganiseerd worden voor de ouderen. Gelukkig hoef ik niet te wachten op een taxi-bus voor mijn crea-ochtenden…ik hoef er niet eens de deur voor uit. En dat blijft voorlopig ook nog wel zo. 😉
LikeLike
Dat is meestal het enige wat die mensjes nog hebben. En het is de gezelligheid en het een voelen met de andere, want ze hebben zoveel gemeen met elkaar. Wie weet wij ook later…of zal webloggen onze crea-ochtenden nog zijn?
LikeLike