De 24e augustus is een datum, die ik niet snel zal vergeten. Vandaag de eerste reden, waarom die datum voor mij een bijzondere betekenis heeft.

Drie jaar geleden stond de periode voorafgaand aan de 24e in het teken van doodziek zijn, al voelde het niet zo. Ik was er vrij lakoniek onder. Ik was weliswaar al lange tijd heel erg moe en ik had last van allerlei vreemde kwaaltjes. Echt beroerd voelde ik me veel meer in de periode erna, terwijl mijn leven op die dag toch eigenlijk opnieuw begonnen was. Mijn linkernier en daarmee de kwaadaardige tumor, die er zat en die me zoveel narigheid had bezorgd was die ochtend immers uit mijn lijf verwijderd. Toch was die periode erna veel zwaarder. Eerst weet je, dat je iets ernstigs hebt en daar stel je je op in. Maar als het weg is, vraag je je bij elk pijntje of dingetje af, of er misschien weer iets mis is. Gelukkig is dat de laatste tijd wel minder geworden, al zal het waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Er staan per slot voorlopig nog steeds onderzoeken en controles op het programma. Wat aan de ene kant prettig is, er wordt met zo’n voorgeschiedenis immers geen risico genomen. Aan de andere kant geeft het veel spanning, ook bij die kleine ingreep die volgende week voor de deur staat, weliswaar noodzakelijk, maar ik zal een zucht van verlichting slaan als het weer achter de rug is.

Morgen de tweede.