Met twee opgroeiende zoons in huis kon ik natuurlijk niet om voetbal heen. Alle uitzendingen werden gevolgd, standen uitgebreid besproken en voetballers de hemel in geprezen of nog net niet onder de grasmat geschoffeld na het missen van een superkans om te scoren of nog erger het missen van een penalty.

De oeh’s en ah’s waren met regelmaat te horen en ook werd er wel door de kamer gedanst als er een belangrijke overwinning te vieren was.

Het WK van ’98 staat me nog helder voor de geest. De banken stonden zo opgesteld dat iedereen, vriendjes incluis, de voetballende mannetjes op de buis zo goed mogelijk kon volgen en ze niet elkaar het zicht benamen met omhoog zwaaiende armen.

Glazen, flessen frisdrank en voor de wat oudere voetballiefhebbers een kratje bier stonden strategisch opgesteld om maar niets te hoeven missen.
In de pauze gingen de schalen met hapjes rond, de bakken met chips waren dan al leeg, verdwenen in de hongerige monden of terechtgekomen op de vloer – we hadden toen geen viervoeter die zich er onmiddellijk op had gestort of met de staart alles van de tafel had geveegd.

Naarmate het toernooi vorderde en het enthousiasme groeide, vlogen de jongens na afloop van de uitzending naar buiten om met buurtgenoten de behaalde overwinning te vieren.

Tot de halve finale waarin Oranje verloor van Brazilië, wat een teleurstelling. Dat Frankrijk de uiteindelijke winnaar werd was slechts een schrale troost.

Nu kan de gekte weer losbarsten. Nederland doet mee aan het WK-voetbal . Ik zal het waarschijnlijk toch wel wat rustiger meebeleven, maar kijken doe ik wel en juichen ook al zit ik in mijn eentje in de kamer.