Ik ben toch een boffert, mocht ik weer met vrouwtje mee. Heerlijk een paar daagjes op stap…Lekker wandelen in de bossen. In het zonnetje in de tuin zitten, ja vrouwtje, want ik lig natuurlijk languit in het gras of op het terras. En hoe het hier heet?  ‘T is over de grens, richting zuiden. En wat zo grappig is? Staat er bij ons thuis een kerk met van die beierende klokken, hier staat er ook een. En wat helemaal het toppunt is, op honderd meter afstand is een bruin café, gaat dat gekke vrouwtje zomaar naar toe, ben ik niet van haar gewend…Dat was het, van de week is ze weer terug hoor……