Dit logje werd geschreven op 20 maart j.l., maar zal pas na 15 april hier te vinden zijn:

Hoe komt het toch, dat een mens in een opwelling de stoute schoenen aantrekt om over te gaan tot een bepaalde actie met onverwacht positief resultaat en hoe het kwam dat door het geven van één fout antwoord op een buitengewoon cruciaal moment de vervulling van een langgekoesterde droomwens vooralsnog niet in vervulling zal gaan.

Eén en ander vraagt natuurlijk om nadere uitleg van mijn kant:

In een spotje op TV, werd een oproep gedaan om een mailtje te sturen, waarmee je kenbaar kon maken gexefnteresseerd te zijn in deelname aan het spelprogramma kies de kluis , waarna per omgaande een inschrijvingsformulier zou worden toegestuurd. En wat ik nog nooit gedaan had, deed ik nu wel. Ik verstuurde direkt een mailtje. De vervolgens ontvangen formulieren werden keurig ingevuld en geretourneerd, maar nog steeds met het idee in ons achterhoofd (het ging namelijk om twee personen): “Haha, ik zie ons al, stel je voor”. We wisten toen nog niet eens om wat voor programma het nou precies ging. Tot onze verbazing kwam er binnen een week op vrijdag een nieuwe mail binnen met een uitnodiging voor een zogenaamde screening de maandag daarop. “Dat is leuk om mee te maken” , zeiden we tegen elkaar en dat was het inderdaad om een kijkje achter de schermen te krijgen. Nog verbaasder waren we met het telefoontje de maandag daar weer op, met de mededeling dat we waren uitgekozen als deelnemers en dat de opnames die aankomende zaterdag al zouden plaatsvinden, met de toevoeging dat per mail meer details zouden worden toegezonden en we op de opnamedag zouden horen wie van de drie uitgenodigde koppels in de spotlights zou beginnen.

De vijf tussenliggende dagen verliepen enigszins hectisch, omdat mijn maatje juist die week in het buitenland verkeerde en onze aanwezigheid op de bewuste zaterdag toch wel wat overleg en voorbereiding vereiste. Mijn PC er de brui aan gaf en overleg dus uitsluitend nog telefonisch kon plaatsvinden.

En toen was daar de dag : We werden om 11.15 verwacht en arriveerden keurig op tijd. Onze meegebrachte kledingstukken werden gekeurd en geschikt bevonden en onze hoofden werden onder handen genomen om te worden voorzien van een voor TV noodzakelijke laag schmink. Een generale repetitie met uitleg volgde. We waren als eerste koppel uit de bus gekomen en in de studio kregen we te horen hoe één en ander zou verlopen. We oefenden onze entree om samen in hetzelfde tempo, hand in hand om maar vooral zonder te struikelen de fel verlichte trap zonder leuning af te kunnen dalen.
We maakten kennis met de presentator (die die dag zijn verjaardag vierde), hoorden het aanwezige publiek op aangeven van de floormanager applaus oefenen en hoorden hoe een van de medewerkers van het programma met een smak van de trap kelderde, toen hij naar boven kwam om ons het sein te geven dat het aftellen zou beginnen en we bij de derde tel naar voren in de schijnwerpers moesten stappen om langs die trap onze plek in de “arena” in te nemen.

En zo geschiedde. Een korte introductie van onze persoontjes en daar werd de eerste vraag op ons afgevuurd. Om een lang verhaal kort te maken: het ging allemaal prima tot het cruciale moment van die tiende vraag, die het vervolg van het programma zou bepalen

Hoe het komt is ons achteraf gezien nog steeds een raadsel, maar we gingen gigantisch de mist in. Logisch nadenken was er bij mij al helemaal niet meer bij toen bleek dat ik de vraag verkeerd interpreteerde en mijn maatje, die aanvankelijk op het juiste spoor zat, daardoor in verwarring bracht. Het resultaat was in ieder geval dat het door ons gegeven antwoord fout was en dat betekende over en uit.

Ons “optreden” zat er op en het laatste gedeelte zagen we vanaf de tribune. Aanvankelijk zeiden we tegen elkaar : “Jammer en hoe stom kan een mens zijn, laten we maar eens kijken wat we er in de finale van terecht gebracht zouden hebben en of we inderdaad de boel hebben verprutst”.
En ja hoor, het werd naarmate de finale vorderde toch wel wat wrang, al onze antwoorden zouden goed geweest zijn en we zouden met een behoorlijk geldbedrag huiswaarts hebben kunnen keren.
Als we die domme fout niet hadden gemaakt, hadden we werkelijk onze dromen kunnen verwezenlijken.

Niet alleen de wereldreis was heel dichtbij geweest, ook de aanschaf van een nieuwe PC (ik verkeerde toen namelijk nog in de veronderstelling dat de mijne het loodje had gelegd, wat achteraf gelukkig niet zo bleek te zijn) in de vorm van een lap-top om onderweg onze belevenissen vast te kunnen leggen, zou geen probleem zijn geweest

Maar de allerbelangrijkste wens: een tussenstop maken in Guyana zal er helaas, in ieder geval voorlopig, zeker niet van komen.

Natuurlijk kan er altijd nog een flinke prijs vallen op één van de loten, die we als troostprijs ontvingen. En kunstschatten uit andere landen kunnen we met onze museumkaart in de diverse musea gaan bekijken. Maar toch knaagt het in ons hoofd, we hebben het zelf verknald, zo dichtbij en toch zo ver weg.

Dat we de kans, die we zo onverwacht in de schoot geworpen kregen, hebben laten liggen, maar vooral dat ene foute antwoord ….. Het zal ons nog wel even blijven achtervolgen.

Hoe het eruit ziet op TV? Geen idee, de uitzending staat gepland voor zaterdag 15 april, het paasweekend.

Up-date: de ontvangen bloemen zijn inmiddels allang verwelkt en zoals al was aangekondigd in mijn log van 14 april, brachtten wij het paasweekend door in Antwerpen (waarover later meer). We hebben de uitzending dus nog niet kunnen zien. Gelukkig is iemand zo lief geweest, thnx Vosje, om hem voor ons op DVD op te nemen, zodat we toch nog een keer kunnen zien hoe stom we zijn geweest.