Jullie zullen het vast met me eens zijn, als ik zeg dat een bestaan als hond zo gek nog niet is. Tenminste als je het geluk hebt om te mogen verblijven bij een lieve baas of bazin, die je veel aandacht geeft, ervoor heeft gezorgd dat je netjes bent opgevoed, die je regelmatig knuffelt en waar je bak met brokjes en vers water op vaste tijden voor je klaar staat. Waarmee je een aantal keren per dag heerlijk een frisse neus gaat halen en die weet dat je het heerlijk vindt om vrij te rennen en te spelen met soortgenootjes.
Soortgenootjes! Ja, daar wilde ik het vandaag eens over hebben. Je hebt vrouwelijke en mannelijke exemplaren. Grote en kleine. Blaffers en keffertjes. Er zijn er met een zwarte, witte of bonte vacht en zo kan ik nog wel even door gaan met het noemen van de onderlinge verschillen. Voor ons maakt dat allemaal niets uit. Als we elkaar tegenkomen begroeten we elkaar allemaal op dezelfde manier, we draaien een beetje om elkaar heen, besnuffelen elkaar en vinden we elkaar leuk dan gaan we gezellig samen spelen.
Nu komen mijn voorouders uit Zwitserland, mijn moeder is geboren op de Veluwe en mijn vader was afkomstig uit België . Mijn eigen werpkist stond in Scheveningen – ik vind vis dus lekker, zelfs een harinkje mag ik graag mee happen, maar dit terzijde.
Mijn vriendjes hebben ook zo hun eigen verhaal over hun afkomst.
Een van mijn vriendinnen komt uit Ierland en bij een andere vriendin -ik beschouw haar zo’n beetje als mijn nichtje, omdat haar bazinnetje het zusje van mijn vrouwtje is- stroomt het bloed van haar Afrikaanse voorouders door haar ranke lijf en ze is ook nog eens gezegend met een prachtig bruin kleurtje. Maar zijn mijn vriendinnen dan ook anders? Welnee, onze neuzen wijzen immers allemaal dezelfde kant op.

En daar kan ik me dus zo over verbazen, eigenlijk kan ik me daar zelfs behoorlijk over opwinden. Jullie hebben toch ook een neus? Zijn jullie dan niet elkaars soortgenoot?
Snappen jullie wat ik bedoel?