Mijn web-log bestaat zondag 3 maanden, nog niet zo lang maar de tijd is omgevlogen. Ik zat in een moeilijke periode door wat er in het voorafgaande jaar allemaal was gebeurd. Ik was verhuisd en mijn gezondheid was niet echt iets om vrolijk van te worden. Ik leefde met de dag en durfde niet naar de toekomst te kijken. Aarzelend begon ik er dan ook mee en het was in het begin een hele toer om uit te vinden hoe een en ander werkte en hoe de stukjes die ik schreef zouden worden ontvangen. Waren er wel mensen gexc3xafnteresseerd in mijn logjes, zouden ze ook reageren of weer even hard doorrennen.Ik was er vooral mee gestart als uitlaatklep en om de tijd, waar ik in overvloed over beschikte zo goed mogelijk te vullen. En nu bij het terugblikken in mijn archief kan ik niet anders concluderen dan dat er heel veel goeds uit is voortgekomen. Zo heb ik via mijn web-log een aantal mede-loggers ontmoet, waar ik graag een kijkje neem. Waar ik door verrast werd, omdat veel mensen om dezelfde reden met hun log waren gestart en waar je tussen de regels door kan lezen dat ook zij het af en toe erg moeilijk hebben vanwege onder andere gezondheidsproblemen . Het gaf mij veel steun en veranderde mijn kijk op het leven in positieve zin. Een heel bijzonder iets deed zich voor de eerste de beste week dat ik er mee was begonnen. Ik kwam terecht op de log van Leonie die ik kende van de tijd dat we allebei voor dezelfde werkgever werkten en die ik al meer dan vijftien jaar niet meer had gesproken. Verbazend hoe parallel onze levens zijn verlopen.
Ook in mijn privxc3xa9-leven is er sinds kort veel veranderd. Kennelijk is er toch iets waar je leven door wordt bepaald. Ik kan met recht zeggen dat als ik niet was verhuisd en de medische controles voor mij minder gunstig waren uitgevallen (de epilepsie is met de medicijnen die ik nu slik redelijk beheersbaar en het eerste spannende jaar na de operatie, waarbij mijn linkernier i.v.m. nierkanker moest worden verwijderd is voorbij) mijn angst voor de toekomst ongetwijfeld was gebleven en dan was ik blijven hangen in mijn dip. Het is waar, eerst moet je leren jezelf te accepteren zoals je bent en ook moet je weer leren blijdschap te beleven aan elke dag, voordat je open kunt staan voor iets nieuws. Mede door de hulp, zijn acceptatie voor wie en hoe ik ben, maar op de eerste plaats door de liefde, die ik mag ondervinden van een heel bijzonder iemand (voor degenen die regelmatig mijn log lezen, zijn naam is al een aantal keer gevallen) is me dat gelukt. Ik sluit mezelf niet meer op in mijn flatje, kan weer “bergen” verzetten (hoewel het loggen hierdoor wel wat op de achtergrond is geraakt) en met volle teugen genieten van datgene waarvan ik allerminst had verwacht dat het mij nog ooit zou overkomen.
Jon Houkes 
Ontroerend Jon, veel geluk
LikeLike
Mooi log Jon, en ik ben blij dat het loggen zo positief voor je heeft uitgepakt.
Maar je logs zijn ook altijd heel leuk om te lezen, heb genoten van bv alle gebeurtenissen in en rond het winkelcentrum, de rolstoel in de hal en ga zo maar door.
PS: wat betreft het kaartje, stuur je adres maar per mail geen probleem hoor. š
LikeLike
En weet je dat vind ik leuk en ben ik blij om….heerlijk!
LikeLike
Mooi verwoord Jon en ik wens je dan ook alle goeds en liefs š
LikeLike
Hoi Jon
Ik herken veel terug in jou log, ook ik zie mijn log als uitlaatklep en ben soms verbaasd hoe totaal vreemde mensen, je op proberen te beuren, ik had dat nooit verwacht.
Heel fijn weeknd Jon.
LikeLike
@Pat: Je weet al hoe je dat het moet veranderen, goed zo! En volgens mij valt die plak nog wel mee hoor. š
LikeLike
@ Zussie van me: Ik denk inderdaad dat het Brij moest zijn, heb ik in een reactie onder het Sint-logje ook geschreven en ja hoewel ik de schoenen toen echt niet herkende, was veel te druk met mijn dansje denk ik en ik vond Piet een beetje eng keek liever naar de Sint, heb ik pas jaren later van Mama gehoord, hoe bang zij was om mijn geloof in de Sint te verstoren omdat zij die dag de Pietenmuts had opgezet. Liefs enne een Boeee!! kussie terug.
LikeLike
Wat gek dat ik onder “Kees” verschijn, altijd al gedacht dat ik onder de plak zat. Kun jij dat veranderen?
LikeLike
Hoi Jon, heel ontroerend dat stukje over Sint en Piet op de kleuterschoool. Ik was helemaal vergeten dat juffrouw Smit wel eens bij ons at. En laat ik nou toch altijd hebben gedacht dat dat jongetje Nielsje heette. want naar hem heb ik mijn eigen Niels genoemd. Heb je destijds eigenlijk de schoenen van Piet wel goed bekeken? Zwart of donkerbruin, met een fluwelen stukje stof op de neus! En de voeten die daarin zaten, kwamen die je niet bekend voor? Mama zweette peentjes met ons, twee van die kleine wijsneuzen, die altijd alles zagen en ze was doodsbenauwd voor ontdekking! Oh ja nog een klein dingetje… ja hoor denk je nu… daar heb je weer die grote zus die het beter weet. Maar je kent me toch, ik kan het gewoon niet laten: ik denk dat brie geen Brie is, maar Fries of Drents dialect voor brij (=pap), maar goed wat doet het er eigenlijk toe, het is gewoon een leuk liedje! Ik ben heel trots op jou, mijn schrijvende zus, en vind dat je mooie spreuken en gedachten de wereld instuurt. Zo verwarm je harten en daardoor krijg je dubbel en dwars een warm hart terug. Goed om te zien (en te voelen). Ga zo door en heel veel liefs Pat XXX Boeee!
LikeLike
Hahaha, dus ik had gelijk
LikeLike