Het is vreemd als je in de krant je achternaam tegenkomt , maar als je bij verder lezen ook de voornaam herkent gaat er een schok door je heen.

In gedachten ga je terug in de tijd toen je nog een klein meisje was en de herinneringen aan de wekelijkse bezoekjes aan je oma en opa komen naar boven. Ouders van twee zoons en grootouders van vier kleinkinderen. Het was altijd een drukte van belang. Er werd gelachen en gepraat en de kinderen speelden in de tuin of op de zolder, die een beetje muffig rook en waar in oude sigarenkistjes de bollen lagen te drogen om als de tijd daarvoor aanbrak weer geplant te worden.

Dan wordt een van de zoons ernstig ziek. Hij komt te overlijden. Een enorme klap.

En zoals wel vaker voorkomt na zo’n verschrikkelijke gebeurtenis er ontstaat onenigheid binnen de achterbijvende familie. Contacten worden verbroken en niet meer hersteld.
Er speelden geen vier kleinkinderen meer maar nog maar twee.

Vragen als Waarom komen ze niet meer? en Wat is er dan? werden niet beantwoord. Het waren immers grote mensen zaken.

En nu na zo’n lange tijd lees je in de krant dat xc3xa9xc3xa9n van de kleinkinderen er niet meer is en dat hij hield van witte en gele bloemen.

14-10-2005

Ter nagedachtenis aan W : Imagine , waar de plechtigheid van vanmorgen mee werd afgesloten
<a href="http://www.downloads.nl/cgi-bin/getmp3.cgi?http://www.mp3int.com/eng/download_mp3/235611/5804263/Beatles_Imagine/
“>

(klik op de gele roos)