Afgelopen zondag, ik was op weg met Kaya voor haar eerste ochtend-uitje, fietste een oudere mede-flatbewoner mij voorbij. Op het plein bij de kerk hield hij halt en we raakten aan de praat. Over honden, over de stilte op straat omdat het nog zo vroeg was en over de achter de gesloten hekken zichtbare kerk.

Nu is de HH. Antonius en Lodewijk kerk, al een paar maanden gesloten wegens renovatie en ook de op zondag gewoonlijk door de kerkklokken aangekondigde diensten worden momenteel elders gehouden.
Door de week lopen timmerlieden en schilders in en uit. Op het dak zijn net de hoofden van dakdekkers zichtbaar en de lucht vult zich met de geur van teer en het geluid van branders.

De oudere heer vertelde mij dat hij nog niet zo lang geleden even binnen was geweest, omdat hij vanwege zijn vroegere beroep als kerk-organist benieuwd was geweest hoe het orgel tijdens de verbouwing beschermd werd. Ook vertelde hij dat hij nu alleen nog op zondagochtend in een verzorgingstehuis speelt en dat hij daar naar op weg was.

Hij stapte weer op de fiets en zei “lees maar wat er op het bord staat, ik ga ervandoor want de mensen wachten op me, ze zijn altijd zo blij als ze de muziek, die ik speel nog van vroeger kennen, dus ik mag niet te laat komen”.

En na elkaar een fijne dag gewenst te hebben reed hij weg en ik keek eens goed wat er op het bord stond: Dinsdag open dag

Vandaag ben ik dus maar even gaan kijken.

De grote ovaalvormige ruimte met het hoge plafond was helemaal leeg. De vloer met zaagsel bedekt. De muren al bijna allemaal gewit.
Door de enorme glas-in-lood-ramen scheen de zon naar binnen, het opwaaiende stof in prachtige tinten kleurend.

Een moment met een gouden randje, zoals de organist zijn toehoorders van afgelopen zondag ongetwijfeld een ochtend met een gouden randje heeft bezorgd met zijn spel.

klik hier voor achtergrond info over de verbouwing