Niet gauw zal ik iets schrijven over een van mijn zoons omdat ze liever buiten beeld blijven , maar dit verhaal is het waard om verteld te worden..

Soms is de politie wat al te ijverig en brengt iemand in plaats van in zijn eigen bedje de nacht door in een kille politiecel.
Als je na afloop van een avondje stappen nog even met wat vrienden staat na te praten bij je auto en plots door een aantal politiewagens wordt omsingeld.
Van de uit hun auto’s tevoorschijn springende agenten moeten handen getoond en shirts omhoog gedaan worden om te laten zien of er geen schrammen, blauwe plekken of sporen van bloed aanwezig zijn.
Maar nee zelfs geen dichtgeslagen ogen of gebroken neuzen en evenmin opgezwollen bloederige lippen door mogelijk hardhandige slagen in het gezicht.
Toch worden ze meegenomen voor verhoor, omdat hun signalement, zo bleek later, zou voldoen aan dat van een groepje dat eerder op de avond betrokken was geweest bij openlijke geweldpleging.
Op het bureau dienden alle losse eigendommen te worden ingeleverd en ieder van hen kreeg een cel toegewezen voor de rest van de nacht om daar de volgende ochtend uit te worden gehaald voor het afleggen van een verklaring.
Met een ontbijtje en een kopje thee achter de kiezen mochten ze huiswaarts keren – op het moment van het gebeuren bevonden ze zich namelijk nog in de uitgaansgelegenheid – waar ze, na eerst nog even met hun mobieltje hun moeders op de hoogte te hebben gebracht van het avontuur, de slapeloze nacht konden gaan inhalen.

Een ervaring rijker .