Regelmatig zie ik haar gaan.

Op hoge naaldhakken, behangen met kettingen, oorbellen en andere glitters, gekleed in een net over haar billen reikend zwart-leren minirokje, haar lange zwarte haar achteloos naar achteren zwaaiend. Heupwiegend groet ze de vaste bezoekers van het terras bij het café. Haar leeftijd is moeilijk in te schatten, maar ze behoort niet meer tot de jongsten.

Regelmatig zie ik haar staan.

Voorover gedoken in de betonnen afvalbakken naast de flat.
Met een stok haalt ze de daarin gedeponeerde vuilniszakken naar boven, scheurt ze open en zoekt tussen het afval naar iets wat ze wellicht nog kan gebruiken.

Regelmatig zie ik haar zitten.

Wanneer Kaya rondsnuffelt in de de bosjes bij de kerk en zij op een stenen opstapje zit met een stapel plastic tasjes en haar pas verworven bezittingen uitgespreid naast zich.