Na lange tijd weer een logje, ik had er geen puf voor, al heb ik zeker niet stilgezeten.
Veel tijd werd in beslag genomen door de zorg voor Bowi, die ik tot m’n grote verdriet heb moeten laten inslapen. De vorm van epilepsie, waaraan hij sinds maart 2015 leed, was niet meer met medicijnen onder controle te krijgen. Het afscheid was zwaar, want hij was pas 2 jaar oud. Geen dagelijkse wandelingen meer met m’n supermodel langs het strand of door het bos met m’n fototoestel paraat, zoals ik gewend was.
Nu het zo langzamerhand een plekje krijgt, wordt het tijd mijn fotoarchief te reorganiseren, m’n shop op Werk aan de Muur weer aan te vullen en aan de slag te gaan met nieuwe foto/art projecten.
Momenteel vooral bezig met het maken van diaseries van een aantal op onderwerp geselecteerde foto’s met bijpassende muziek. Is voor mij erg handig om snel foto’s terug te vinden.
De opening van de expositie DIS in het Atrium op 4 juli 2015, was een fantastische belevenis en zoals ik in mijn vorige blog beloofde, volgt hier een toelichting op mijn werk, een collage waarvoor ik delen van twee foto’s heb gebruikt.
Foto 1 : Een echte toevalstreffer. Met het gedicht in mijn achterhoofd, liep ik door de haven van Scheveningen. Een schaal met daarnaast een lege wijnfles in een door een traliehek afgesloten ruimte? Daar kon ik wel iets mee.
Foto 2 : Refereert aan de klassieke oudheid. Het is een foto, die ik maakte van de ruïnes van de verzonken stad Kekova, waar de wilde tijm net over de rand van de , door het wassende water prachtig verweerde rotswand groeit.
Achter m’n laptop begon het ‘echte werk’. Het uitsnijden, aanpassen , bewerken en het vervolgens combineren tot de uiteindelijke collage, die ik voor ogen had. Dit is het geworden:
Sense of time and place by Jon Houkes – 2015
Het is de toeschouwer, die wordt uitgenodigd aan de DIS.
Echter, het snelstromende water vormt tezamen met het hekwerk, een barrière tussen de kijker en de tegen de rotswand aanleunende, half verscholen ‘disgenoot’ . Wie is/was hij? Een vriend? Een vijand? Een alter ego?
De ketting, waarvan de schakels symbool staan voor de verschillende levensfasen, verbindt het duister met het licht. De dood wordt vertegenwoordigd door de verdorde takken, het leven door de roze/lila bloemen van de Thymus. Tijm als kruid al eeuwen toegepast als medicijn tegen allerlei kwalen en uiteraard bekend door het gebruik in de keuken bij de bereiding van gerechten.
Om de vergetelheid te benadrukken heb ik er bewust voor gekozen de verschillende lagen zichtbaar te laten. In een schijnwereld is immers alles mogelijk.
De voor de tentoonstelling speciaal gemaakte uitvoering (83 x 83 cm incl. lijst) is nog tot en met 20 augustus te zien in het Atrium te Den Haag, daarna uitsluitend op afspraak.
Geïnteresseerd in een ander formaat of een andere afwerking? Er kan veel, aarzel niet, neem even contact op en we bespreken de mogelijkheden.
Jon Houkes 