Wat is het leuk hier en wat heb ik al veel geleerd. Ik heb m’n eigen speeltjes en ik weet nu dat het veel fijner is om buiten luchtjes en plasjes achter te laten dan in de kamer of in de gang. Als ik het buiten doe is het vrouwtje heel blij en zegt ze dat ik zo braaf ben.

Ik heb ook kennis gemaakt met de andere honden uit de buurt, wat waren die nieuwsgierig zeg. De grote vind ik nog een beetje eng, maar de kleintjes zijn grappig. Die willen ook net als ik graag rennen en springen. Met het vrouwtje ben ik ook elke dag naar het bos geweest, moest ik eerst nog aan de lange lijn lopen, vandaag maakte ze de riem los. Ik bleef wel een beetje in haar buurt hoor en hield haar goed in de gaten. Net zoals ik de boel buiten in de gaten hou als ik iets hoor.

Een groot feest werd het, toen ik vanmorgen op het hondenveldje aan het snuffelen was en er nog twee honden kwamen snuffelen. Hun baasjes zeiden, dat ze best wel met me mochten spelen. Nou dat hebben ze geweten. Heb ze het hele veld over laten rennen, van links naar rechts en van rechts naar links. Vrouwtje en de twee hondenbaasjes moesten er erg om lachen. Ze hadden niet verwacht dat ik zo hard kan rennen, zulke scherpe bochten neem zonder onderuit te gaan en met vier poten tegelijk de lucht in spring -zit in de genen, moesten mijn voorouders ook doen als ze een kudde schapen bijeen moesten houden.

Toen vrouwtje riep dat we weer naar huis zouden gaan, omdat er visite zou komen (ook al nieuwsgierig naar mij) ben ik vrolijk kwispelend naar haar toegelopen, zodat ze netjes de riem kon vastmaken. En weer zei ze tegen me: BRAAF, goed zo!! en dat is zo fijn om te horen. Thuisgekomen heb ik een slokje water genomen en ben toen heerlijk in de bench gaan liggen om uit te rusten.   

Wat ben ik blij, ik ben geadopteerd en heb een nieuw baasje uh … ik bedoel vrouwtje. Ze vond het wel tijd worden om weer gezellig samen met een hondje leuke dingen te ondernemen. Lekker wandelen langs het strand en door het bos is immers lang niet zo leuk, als je dat in je eentje moet doen. Spelen met een bal of frisbee al helemaal niet, staat ze toch een beetje voor gek. Tja, ik heb haar eens lief aangekeken en gelukkig, het heeft geholpen. Wie zou ook zo’n lief koppie kunnen weerstaan (heb ik van horen zeggen hoor, ik kijk zelf niet zo vaak in de spiegel).

Mijn naam is Crispy en ik ben een Gos d’Atura, ook wel bekend als Catalaanse herder. Weet niet precies hoe oud ik ben, wel jong hoor en ik zal dus ook nog een paar cm groeien.

Niemand was mij komen halen, nadat ik door een paar politiemannen op straat was gevonden en naar het asiel van Ripolles was gebracht. Ik was erg mager, maar heel lief tegen mensen en andere honden. Dat was boffen, want nu kon ik na een medische keuring een paspoort krijgen en een nieuw leven beginnen.

Afgelopen zondag ben ik, samen met twee vriendinnetjes vanuit Gerona met het vliegtuig gearriveerd op Rotterdam Airport, waar we werden verwelkomt door Alba, ook een gos. Ik mocht met het vrouwtje mee naar huis en ik vind het reuze gezellig hier. Moest natuurlijk wel een beetje de boel verkennen.

Wat luchtjes aan de kamer toevoegen en heel erg wennen aan al die vreemde geluiden. Maar … ik heb goed geslapen in m’n nieuwe bench, krijg veel complimentjes en weet ook dat ik wel snel zal aankomen met het lekkere eten, dat ik in mijn bak vind. Hondenkoekjes, -snoepjes, of botjes als beloning lust ik niet. Ik heb aan een vriendelijk "Braaf" meer dan genoeg.

Tot gauw, poot van Crispy.