Het is nu alweer poosje geleden dat de zuster van mijn oma overleed. In de media werd er uitgebreid aandacht aan besteed, zoals de laatste jaren ook haar verjaardag een hot item was. Ze was dan ook zeer bijzonder, want als je de leeftijd van 115 jaar hebt gehaald en daarmede ’s werelds oudste bent geworden, staan de TV-ploegen en journalisten in de rij.

De laatste keer dat ik haar via de telefoon sprak, hebben we nog uitgebreid gesproken over heel vroeger, toen mijn moeder een klein meisje was en ze vertelde weer het verhaal van het jurkje dat ze voor mijn moeder had gemaakt en hoe trots mijn moeder er op was en het persé aan wilde als ze met haar tante de eendjes ging voeren in het Westbroekpark.

De vele keren dat ze op TV verscheen, maar ook tijdens persoonlijke bezoekjes, werden mijn ogen altijd weer getrokken naar haar handen. De bewegingen die ze maakte hoe ze met haar duimen zat te draaien. Het was iets wat mijn moeder, helaas alweer drie geleden overleden ook altijd deed.

Het was iets wat niet alleen mij was opgevallen, maar ook bij mijn zoons regelmatig de uitspraak ontlokte: “Hoe is het mogelijk mam, die handen”