Op het moment dat ik de sleutels van mijn miniflatje ontving, op 3 augustus 2004, was ik op de hoogte van de op handen zijnde sloop van het complex tussen 2007 en 2010.

Toch besloot ik het flatje te aanvaarden, min of meer gedwongen door de omstandigheden waarin ik verkeerde en mede vanwege het feit dat ik ondanks de lange tijd op de wachtlijst voorlopig niet in aanmerking zou komen voor een woning, waar ik wel langere tijd zou kunnen blijven vanwege de in de sociale woningbouw gehanteerde regels.

De animo voor een flat in een toekomstig te slopen complex is begrijpelijkerwijs minder groot.
Na een aantal keer als nr. 6, 5, 4 en 2 met medewoningzoekenden een soortgelijke flat bezocht te hebben stond ik eindelijk nr. 1.

Ik heb nog geboft, mijn flatje is voorzien van centrale verwarming en een nieuw keukenblokje.
Tot 2000 werd op verzoek van bewoners of als een flat leeg kwam te staan gerenoveerd.
Na de beslissing deze wijk in zijn geheel op te knappen en dat sloop de beste oplossing zou zijn was van verdere renovatie geen sprake meer.

In de laatste brief die we van de verhuurder ontvingen werd bekend gemaakt dat de gemeenteraad in september 2005 zal beslissen wanneer dit complex tot actie-gebied wordt verklaard.

Uiteraard is de aanstaande sloop het gesprek in de lift of bij de brievenbussen.

Ik ben indertijd bewust op het aanbod ingegaan, maar veel mensen waarvan sommigen hier al meer dan 15 jaar wonen maken zich grote zorgen voor de toekomst.