Als ik in de keuken bezig ben om een kop heerlijke senseo klaar te maken, zie ik haar staan op het vlondertje dat daar ligt om gemakkelijk met een invalidenwagen mijn huis binnen te rijden.
Niet dat ik het nodig heb, ik heb het laten liggen toen ik een klein jaar geleden dit mini-tweekamerflatje betrok. Het kan van pas komen niet waar.
Maar goed daar staat de uit het voormalige Joegoslavixc3xab afkomstige en na 15 jaar nog steeds zeer gebrekkig Nederlands sprekende dame met haar arm uitgestrekt voorover gebogen om haar kat die liever voor mijn voordeur zit te miauwen zodat Kaya achter de deur gaat zitten piepen met zachte tsss tsss geluidjes naar haar huis te lokken.
Vier keer per dag schrijdt ze langs mijn keukenraam. Als ze van huis komt met een schaaltje met daarin een net geopend blik kattenvoer. Daarmee neemt ze voor het bellenplateau op het daarstaande betonnen paaltje plaats om met een lepeltje tikkend tegen het schaaltje de in de omgeving in overvloed aanwezige zwerfkatten van lekkers te voorzien.
Dit heeft echter een probleem tot gevolg omdat de katten zich meestal al te goed gedaan hebben aan gevonden hapjes en ze de restanten op de voor de flat gelegen grasstrook achterlaat. Met als gevolg dat de eveneens in groten getale aanwezige duiven, meeuwen en reigers, ja heus midden in de stad en op een steenworp afstand van een groot winkelcentrum, zich er met luid gekrijs opstorten.
Zij is dan al onwetend van de “strijd”, die zich beneden afspeeld weer langs mijn keukenraam naar huis geschreden.
Als ik toevallig op het voedertijdstip met Kaya langsloop roept ze:” Niieet mxc3xa8d diiieee honnnt, diiee kaatjes zien banng vor diieee honnnt, diiee honnnt moet wxc3xa8k”.
En als iemand haar vertelt dat de katten toch wel erg weldoorvoed door het leven gaan barst ze in huilen uit en zegt luid snikkend: “Maar iek houw vannn diiee kaatjes!!!”.