Mijn web-log bestaat zondag 3 maanden, nog niet zo lang maar de tijd is omgevlogen. Ik zat in een moeilijke periode door wat er in het voorafgaande jaar allemaal was gebeurd. Ik was verhuisd en mijn gezondheid was niet echt iets om vrolijk van te worden. Ik leefde met de dag en durfde niet naar de toekomst te kijken. Aarzelend begon ik er dan ook mee en het was in het begin een hele toer om uit te vinden hoe een en ander werkte en hoe de stukjes die ik schreef zouden worden ontvangen. Waren er wel mensen gexc3xafnteresseerd in mijn logjes, zouden ze ook reageren of weer even hard doorrennen.Ik was er vooral mee gestart als uitlaatklep en om de tijd, waar ik in overvloed over beschikte zo goed mogelijk te vullen. En nu bij het terugblikken in mijn archief kan ik niet anders concluderen dan dat er heel veel goeds uit is voortgekomen. Zo heb ik via mijn web-log een aantal mede-loggers ontmoet, waar ik graag een kijkje neem. Waar ik door verrast werd, omdat veel mensen om dezelfde reden met hun log waren gestart en waar je tussen de regels door kan lezen dat ook zij het af en toe erg moeilijk hebben vanwege onder andere gezondheidsproblemen . Het gaf mij veel steun en veranderde mijn kijk op het leven in positieve zin. Een heel bijzonder iets deed zich voor de eerste de beste week dat ik er mee was begonnen. Ik kwam terecht op de log van Leonie die ik kende van de tijd dat we allebei voor dezelfde werkgever werkten en die ik al meer dan vijftien jaar niet meer had gesproken. Verbazend hoe parallel onze levens zijn verlopen.

Ook in mijn privxc3xa9-leven is er sinds kort veel veranderd. Kennelijk is er toch iets waar je leven door wordt bepaald. Ik kan met recht zeggen dat als ik niet was verhuisd en de medische controles voor mij minder gunstig waren uitgevallen (de epilepsie is met de medicijnen die ik nu slik redelijk beheersbaar en het eerste spannende jaar na de operatie, waarbij mijn linkernier i.v.m. nierkanker moest worden verwijderd is voorbij) mijn angst voor de toekomst ongetwijfeld was gebleven en dan was ik blijven hangen in mijn dip. Het is waar, eerst moet je leren jezelf te accepteren zoals je bent en ook moet je weer leren blijdschap te beleven aan elke dag, voordat je open kunt staan voor iets nieuws. Mede door de hulp, zijn acceptatie voor wie en hoe ik ben, maar op de eerste plaats door de liefde, die ik mag ondervinden van een heel bijzonder iemand (voor degenen die regelmatig mijn log lezen, zijn naam is al een aantal keer gevallen) is me dat gelukt. Ik sluit mezelf niet meer op in mijn flatje, kan weer “bergen” verzetten (hoewel het loggen hierdoor wel wat op de achtergrond is geraakt) en met volle teugen genieten van datgene waarvan ik allerminst had verwacht dat het mij nog ooit zou overkomen.