Je wilt overeind want je hoorde een kreet, hoewel je weet dat er niemand anders in de kamer is.
Je wordt teruggeworpen in je kussen en vastgehouden door je matras. Het glas water dat je probeert te pakken blijft staan waar het staat want je hand komt niet in beweging.
Je been wil niet uit die rare kronkel en je voet begint te schokken.
Langzaam breiden de spiertrekkingen zich uit over je beide benen. Je rechterarm en hand beginnen oncontroleerbaar te schudden.
Als het afzakt val je in een diepe slaap om de volgende ochtend op te staan met het gevoel dat er lood in je benen zit en met een onwillige rechterarm.

De epileptische aanval is niet ongemerkt voorbijgegaan.

Toch heb ik trouw mijn medicijnen geslikt ook gisteravond.