Moe maar voldaan lagen we allebei languit op de bank uit te rusten van een heerlijke tussen-de-middag.

Het mag namelijk weer met je hond op het Kijkduin strand. Op 1 oktober begint voor ons het seizoen van uitwaaien en mogen we de achter ons liggende verboden-voor-honden periode uitzwaaien .

Om er te komen moeten we wel eerst met de bus en dat betekent voor Kaya dat het feest gaat beginnen. Voor een plaatsje lopen we meestal door naar achteren. Vandaag kostte het bereiken van de achterbank wat meer moeite omdat de weg werd versperd door een wat al te enthousiaste Rottweiler, die de betekenis van het woord nee niet zo goed kende.

Toch onze favoriete plek bereikt waar Kaya voor de deuren plaats neemt, met haar rug tegen de wielkast om zodra we de goede halte hebben bereikt op te springen en netjes wacht om mij de gelegenheid te geven op te staan en haar voor te gaan bij het uitstappen.

Welopgevoed, maar wat wil je ook ik heb behoorlijk wat ervaring opgedaan bij mijn zoons, hoewel zij lange tijd hebben gedacht dat nee toch ook wel ja kon betekenen.

Op het strand heeft ze heerlijk lopen rennen, kuilen gegraven en spelletjes gedaan met andere viervoeters zoals het ophalen van de door hun tweevoeter-bazen weggeworpen tennisballen. Er dan hard mee wegholt en neerploft met de bal voor zich in het zand, zo van : Kom op dan! kom halen dan! als je durft!

Vrolijk kwispelend liep ze later naast me mee de schuinoplopende helling op. Zij met een natte buik en poten van het pootje baden vol met vastgeplakte zandkorrels, ik met een dito achterwerk, omdat ik weer zo nodig in het zand moest gaan zitten.

Bijkomend op het stenen muurtje bij het alles-en-nog-wat kraampje zeer tegen mijn principes ik doe het namelijk nooit, als ik dat wel zou doen was ik zo door mijn buidel met euro’s heen, een heerlijke ouderwetse puntzak patat met mayo naar binnen gewerkt en met een ditmaal lege bus naar huis gereden.